به نام خدا

صبح از خواب بیدار می شوم و به طوفان دیشب فکر می کنم . باید به بالای پشت بام بروم و به صفحه های خورشیدی خود سر بزنم شاید باد آنها را خراب کرده باشد. پتو را کنار می زنم و به خود می لرزم یادم رفته بود که بعد از یک شب طوفانی صبح دیگر آفتاب طلوع نمی کند و صفحه های خورشیدی به کار نمی افتند . روی ژاکت کلفتم یک ژاکت دیگر و کاپشن می پوشم حتما دیگر نمی شود از گاز برقی هم استفاده کرد پس چای و شیر گرم نمی توانم بخورم . آب هم سرد است و گرم نمی شود پس حمام هم نمی توانم بروم . البته آن طور که می گویم نیست و اینقدر سخت نیست از وقتی آن اتفاق افتاده است منظورم تمام شدن سوخت های فسیلی است ،تا به امروز مردم عادت کرده اند و تازه کم کم دارند متوجه می شوند چه نعمتی را از دست داده اند اما پشیمانی بی فایده است . بعضی وقت ها احساس عذاب وجدان پیدا می کنم نسبت به آیندگان چون باید به خاطر ما که آن نعمت گران مایه را هدر دادیم در شرایط سخت زندگی کنند . فقط این ها نیست ما شب ها در زمستان معمولا ساعت 5 می خوابیم چون روشنایی نداریم . البته از مزایای این زندگی هم باید بگویم و آن این است که مردم بالاخره با فرهنگ صرفه جویی آشنا شده اند یک شخص حتی کمتر از نیازش استفاده می کند و یکی دیگر این است که هوا نسبت به 50 سال پیش خیلی تمیز تر شده است و تنها آلاینده در محیط زیست پالایشگاه های هسته ای هستند که جای چاه ها و پالایشگاه ها ی نفت و گاز را گرفته اند . دیگر پمپ بنزین ها جمع شده اند و به جای آن ها هر 5کیلو متر یک شارژر اتومبیل گذاشته اند . اگر بخواهم درباره ی اتومبیل برقی بگویم می توانم به اتومبیل های کوچک اشاره کنم که هر کدام یک شارژر مخصوص دارند .                                                           

  خلاصه بگویم حال تمام امورات ما به وسیله ی برق که از صفحاتخورشیدی ،توربین های آبی و بادی تولید می شود .بیشتر از این سرتان را دردنیاورم فقط یک جمله می توانم بگویم و آن این است که : قدر این طلای سیاه را بدانید   .   

با تشکر از :

 پریسا تهمتن

دانش آموز پایه ششم دبستان نگین